Çok eski olmayan bir zamanda, denizlerin çok da uzak olmayan bir yerinde iyi insanların yaşadığı aynı büyüklüklerde iki ada varmış.
Düzlük olanın adı Zart’mış.
Verimli tarlalar kaplıyormuş adayı. Sebzelerle, meyve ağaçları ile dolu bahçelerdeki evlerinde otururmuş Zartlılar. Başkanları Part’ın yönettiği bir devletleri varmış. Çok çalışkanmışlar. Okumayı çok seven, sanata önem veren mutlu insanlarmış.
Zort adasında yaşayanlar da mutluymuşlar. Onların adası, aralarında sivri kayaların yükseldiği ormanlarla kaplıymış. Teknikte çok ileri gitmiş, akıllı ve çalışkan insanlarmış. Adalarından çıkardıkları madenleri işler, ağaçlardan gemiler yaparlarmış. Başkan Port insanlarının daha rahat, mutlu ve sağlıkla yaşamaları için uğraşır dururmuş.
Zortlular kömür verir, buğday alırlarmış Zartlılardan. Yaptıkları gemileri verir, pirinç alırlarmış. Demiri eritip yaptıkları aletleri verir giysi alırlarmış.
Günlerden bir gün başkan Port’un meclis toplantısında biri söz almış. “Zartlılardan toprak satın alıp kendi buğdayımızı kendimiz üretelim” demiş. Bu biri çok uzak ülkede silah tüccarlarının burslarıyla okuyup adaya gelmiş; paraya tapan, hep kendini öven bencil biriymiş. Kandırmış Zortluları
Başkan Port’un teklifini, başkan Part tabi ki kabul etmemiş.
Zortlular çok kızmışlar. İçlerin biri; “Şu kadarcık toprağı bize çok gördüler, yazıklar olsun. Biz de gider tümünü alırız.” demiş. Bir gece ansızın demirden yaptıkları silahları kapıp Zart adasına çıkmışlar.
Zartlılar sopalarla, baltalarla, oraklarla topraklarını savunmuşlar ve Zortluları denize dökmüşler.
Başta başkanları olmak üzere Zartlılarla, Zortluların yarısı bu savaşta ölmüş; çoğu da sakat kalmış.
Kalan paralarının tümü ile silahlar almışlar, eller tetikte hep beklemişler.
Buğday üretimi düşmüş, Zart adasında. Ancak kendilerine kadar üretebildikleri pirinçten vermemişler Zortlılara.
Hastalıklar ve açlık başlamış iki adada da. İnsanlar çok zor günler geçirmişler ve ölmüşler.
Savaşlar çok kötüdür çocuklar.
Siz sakın savaşmayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder